Mayo - Faro - Frances Lake

VAN MAYO NAAR FARO.

Geen idee wat de actie van die man van vannacht te betekenen had. Misschien ruzie met z’n vrouw of zoiets, je weet het niet. Om 6 uur wakker, 7 uur opgestaan en tot de ontdekking komen dat de man iets hoger verderop stond dan wij en kennelijk in zijn auto had geslapen. Dat was geruststellend. Hij was al vertrokken toen wij klaar waren om te vertrekken, dus geen contact.

‘s Avonds daarvoor hebben we nog een bever gezien die het meer overzwom!

Onderweg op de Klondike HWY een ontmoeting met een bald eagle, die in de top van een spar zat naast de weg. Mooie foto’s kunnen maken.

En weer vloog een nieuwe lichting kraanvogels luid kwetterend hoog over ons langs.

Na een rit langs de Yukon -, de Klondike -  en de Stewart River, kwamen we aan in Faro. We kwamen tot de ontdekking dat de camping waar we heengingen open, althans niet gesloten was. Het douchegebouwtje was open, er was warm water zonder muntjes of ander gedoe, maar niemand te zien en de receptie was ook gesloten. Wat nu? In het gemeentehuis verklaart men dat dat eigenlijk niet kan, warm water en toch gesloten. Ze belden allerlei mensen, maar niemand die het wist. Kort slot, “ga maar staan. Succes”. Hartelijk dank! Bij aankomst bleek dat er zelfs elektriciteit was en alles gewoon aangesloten kon worden. Helemaal alleen in alle stilte, we hebben goed geslapen.

’s Middags om 17.00 nog even de lokale bibliotheek bezocht voor de wifi verbinding om weer even bij te praten.

Dag 14. VAN FARO NAAR FRANCES LAKE.

De weg, die heel slecht zou zijn, viel uiteindelijk wel mee. Het was gedeeltelijk gravel, maar ook delen met gewoon asfalt. Af en toe stond er aangegeven wat er te zien zou zijn aan wildlife. Kariboe, moose, enz. Het was een mooie route, maar dieren hebben we niet gezien. Henk zag wel permafrost, dacht hij, maar toen we aan onze vingers lijkten bleek het zout te zijn en geen ijs. We zagen wel verandering in de begroeiing. Veel lariksen, geel van de herfst, waardoor alles weer groen en geel kleurde, zoals  we al veel gezien hadden. We passeerden veel rivieren. Bij een daarvan stopten we om wat te eten. Die plek was zo mooi, dat we besloten om er de rest van de dag te blijven. Jammer is dat alle foto’s van M’s camera verdwenen zijn, maar gelukkig stond alles al overgezet op de iPad, dus die komen we thuis wel weer tegen. We stonden weer op een campground, je zou verwachten, gezien de zeer rustige weg, dat het hier wel heel rustig zou zijn, maar het tegendeel bleek. Veel mensen met campers en caravans met bootjes, die hier kennelijk kwamen vissen en jagen, want we zagen ook geweren. Hele families, 4 generaties, bij ons in de buurt, natuur families met veel honden. Een drukte van belang, maar we leuk om zoveel natuurleven om je heen te zien. Af en toe een bui, wisselend bewolkt, ± 10°C. En dan te bedenken dat we ong. 200 km. van de bewoonde wereld afstaan! Ook Canadezen, net zoals de Amerikanen die we 3 jaar geleden zagen, zijn  echte “hikers”. Veel natuur en ruig.

De camper ziet er inmiddels niet uit vanwege de “gravelroad”. Morgen poetsen, in Watson zullen ze wel een wasserette hebben.