Postvlucht

Vandaag staat er iets bijzonders op het programma. Een vlucht met een watervliegtuig, dat de post bezorgt bij verschillende eilanden. Zij nemen 3 dagen in de week ook passagiers mee en wij hebben dus geboekt voor vandaag. Het is een prachtige dag, volop zon. Het vliegtuigje heeft ruimte voor 6 passagiers en die zijn er ook. Onze mede passagiers zijn 3 generaties mannen uit een familie, de oudste 99, zijn zoon en kleinzoon. Dan nog een nazaat van een Nederlands immigrantengezin (van Duin). Hij sprak behoorlijk Nederlands, want hij telefoneert elke week met zijn tante in Nederland. De piloot is een jonge vrouw van ong. 30 jaar.

Er zijn heel veel eilanden tussen de kust van het vasteland en Vancouver Island. Sommigen zijn klei en onbewoond, maar een tamelijk groot aantal heeft steigers en bebouwing.  Wij gaan op 4 van die eilanden nu post bezorgen. 

Bij het instappen wordt bepaalt wie waar zit en Henk gaat als eerste naast de piloot zitten. We vliegen een kwartier naar de eerste bestemming, gaan er allemaal even uit, spreken met een van de bewoners. Er zijn hier lodges en er is zelfs een restaurant. Er komen dus zeker in het hoogseizoen veel toeristen vooral per boot hier naartoe. Er zijn zelfs dagen dat er wel 40 bootjes aanmeren, van kajakken tot jachten. 

Vanuit de lucht zie je waar op de eilanden houtindustrie plaatsvindt en ook meertjes die je anders niet te zien zou krijgen. Op een van de eilanden is nog een drijvend postkantoortje. Madeleine vraagt aan de dame van het postkantoor of er ook wild op het eiland is. Ze zegt  dat er wel degelijk beren en herten zijn. Op de vraag hoe ze daar gekomen zijn, zegt zij dat ze zwemmen van eiland naar eiland. Op dit eiland is eens een Grizzly gezien die ook aan land kwam, maar meer komt het voor dat het zwarte beren zijn. 

De laatste landing was bij een haventje waar omheen langs de randen van de baai een aantal nemen woonden, die hier hun heil (refuge) gevonden hadden. Laatste vlucht terug naar de thuishaven in Campbell. 

Door naar een camping in Brown’s Bay. Dat blijkt een luxe resort te zijn, waar wel een fantastisch drijvend restaurant is. Toen we hadden besloten om daar te gaan eten, kwamen we in gesprek met onze buurman op de camping. Hij blijkt een Zwitser te zijn, die het hier goed naar zijn zin heeft, met zijn camper en aanhanger, waarin hij zijn quat vervoert om mooie ritjes te maken in de omgeving. Hij is gek van Vancouver Island. Op verzoek van Madeleine brengt hij ons met z’n quat naar het restaurant en geeft ook nog een paar menu-adviezen. We hebben inderdaad uitstekend gegeten. 

Het aftellen is begonnen, nog een week te gaan. Morgen naar Tofino.

Daar hebben we dan ook heerlijk gegeten